Zelena ekonomija i strateško planiranje

Zelena ekonomija kao rezultat ima povećano blagostanje ljudi i društvenu jednakost i pri tome značajno umanjuje rizike po životnu sredinu i ekološke nedostatke. Pojednostavljeno, zelenom ekonomijom se može smatrati ekonomska aktivnost koja se vrši uz niske emisije CO2 , kroz koju se resursi efikasno troše i koja je društveno inkluzivna.
Zelena ekonomija je ona kod koje se rast dohotka i zaposlenosti stvara takvim investicijama koje smanjuju emisije CO2 i/ili uvećavaju efikasnost ekosistema i održavaju biološku raznovrsnost.
Mnoge zemlje, prepoznale su usvajanje pristupa zelene ekonomije kao strategiju za budućnost koja dovodi do socijalne jednakosti i smanjenja ekoloških katastrofa. U praksi, kada se govori o zelenoj ekonomiji misli se uglavnom na razvoj zelenih, ekonomskih grana poput obnovljivih izvora energije, energetske efikasnosti i organske poljoprivrede.
Koncept zelene ekonomije podrazumijeva široko korištenje obnovljivih izvora energije, povećanje broja radnih mjesta i investicija u takozvanim zelenim granama industrije. Zelenom ekonomijom se postiže rast primanja i zaposlenosti i to javnim ili privatnim investicijama kojima se:

- smanjuju emisije CO2 i drugih zagađenja;
- ostvaruje energetska efikasnost i efikasnost u potrošnji resursa; ili
- vrši prevencija gubitaka biodiverziteta i usluga ekosistema.

Strateško planiranje je jedan od instrumenata koje lideri i rukovodioci institucija/organizacija mogu koristiti u cilju donošenja optimalnih odluka, koje je također moguće i provesti. To je proces koji pomaže institucijama/organizaciji da planiraju svoje buduće aktivnosti, utvrde prioritete, efikasno raspodjeljuju resurse (ne samo finansijske, nego i ljudske potencijale te druga materijalna sredstva kojim raspolažu), te da prate napredak u odnosu na utvrđene strateške ciljeve. Strateško planiranje se koristi da pomogne institucijama/organizacijama da što bolje provode svoje nadležnosti koje su definisane zakonom i drugim propisima – da koncentrišu raspoloživu energiju, iskristaliziraju svoja razmišljanja, osiguraju da svi unutar institucije/organizacije teže ostvarivanju istih ciljeva, te da obave samoprocjenu i prilagođavanje pravca kojim se institucija/organizacija kreće, reagujući pri tome na promjene u okruženju.